Denne veka vaiar det regnbogeflagg kring om i heile den flotte kommunen min som eg er så stolt av å kome frå. Eg vil sende ei takk til Stranda kommune og alle dei frivillige som har gjort dette mogleg. For det er så viktig, og det gjer så godt å sjå.
Eg håpar at desse regnbogeflagga kan vere med på å gje både unge og gamle, i og utanfor skapet, ei kjensle av tryggheit og aksept i eit lokalsamfunn som er glade i dei uavhengig av kven dei elskar.
Eg er så takksam for å kome frå ei lita bygd med mykje hjartevarme og omsorg. Når eg tenkjer tilbake på åra som usikker og ung homofil, så trur eg likevel at nettopp det å sjå regnbogeflagget vaie frå flaggstengene, som eit slags «stille symbol» på at her høyrer også DU heime, kanskje hadde gjort at eg hadde våga å vere ærleg, både med meg sjølv og andre, tidlegare enn eg gjorde. Det var fyrst då eg flytta til Oslo eg turte å stå fram som «heile» meg. Sidan den gong har eg aldri skamma meg over å vere meg, men eg skammar meg over at eg ikkje turte å vere det tidlegare.
Skam
Eg skammar meg over at eg trudde så lite om mine eigne. At eg trudde folk i den vesle sunnmørsbygda mi ikkje hadde forståing for noko slikt, at dei ikkje var opne eller liberale nok. Eg skammar meg over at eg trudde at alle dei gode relasjonane eg hadde bygd meg opp med folk i mi vesle heimbygd skulle forsvinne som dogg for sola berre fordi eg er fødd med ei anna legning enn fleirtalet.
Men kvifor følte eg det slik? Jau, eg hadde aldri høyrt om nokon som kom frå ein liten plass som var homofile og som fekk aksept for det i heimbygda. Alt eg høyrde om var folk som nærmast hadde flykta frå bygda for å leve ut livet sitt i storbyen utan at nokon der heime visste det. For dei kunne jo ikkje få vite det. Det kom aldri til å gå bra. Små bygdesamfunn med trauste bønder, religiøse tanter og tøffe karar i industrien kom aldri til å ha forståing for dette. Det kunne jo aldri gå bra.
Det gikk bra
Men det gjorde det. Det gikk bra. Meir enn bra faktisk. Eg hugsar eg vart overvelda over kor fint det gikk, og at eg på sett og vis kom nærare både familie, vener og bygdefolk etter at dei visste det, og at elles var ingenting annleis eller forandra, sånn eigentleg.
Sjølvsagt kom det reaksjonar. Nokon meinte eg var ekkel og nokre skulle på død og liv fortelje meg at dei vart kvalme av meg om min «livsstil», men dette var alle folk som ikkje likte meg i utgangspunktet. Dei fekk berre enda ein ting til å mislike meg for. For det meste opplevde eg ei bygd full av rausheit og kjærleik. Folk som kom bort til meg å sa at dei var minst like glad i meg no som før, for kvifor skulle dei ikkje vere det? Eg hadde jo ikkje forandra meg. Eg var jo framleis den same, det var berre det at eg var forelska i Anders og ikkje Kristina. Spelte det noko rolle da? Det var jo ikkje noko anna enn at det var to som var glade i kvarandre.
Det er rom for deg her
Difor er det Stranda kommune gjer no så viktig. Med regnbogeflagget fortel dei at her i kommunen vår er det rom til deg. Det er også mogleg for deg som privatperson å vere med på å vise det, og det på ein litt "forsiktig" måte. For det er ikkje alltid så lett å ta «praten» verken for den som er homofil eller dei rundt. Kanskje er det då lettare for mange å heise regnbogeflagget for å vise at her hjå meg er det trygt. Eg er her om du vil snakke med meg. Her hjå meg kan du vere akkurat den du er. Kven veit, kanskje er det sonen din, venninna di eller kollegaen din som treng å sjå akkurat det?
For mange er det kanskje vanskeleg å forstå at eit flagg i ei flaggstong skal ha noko å seie, men det har det. Eg trur det kan få mange til å føle seg trygge nok til å få bruke heile fargepaletten når dei skal måle sine liv, ikkje berre i svart og kvitt, men i alle dei vakre fargane som finst i regnbogen.
Fyrste gong eg såg eit regnbogeflagg på Hellesylt var ein varm og vakker sommarkveld for nokre år sidan. Eg må innrømme at det kom nokre tårer då. Gode tårer. Dei neste dagane håpar eg at fleire i Stranda kommune vil kjenne på den same gode kjensla. Det er rom for deg her, akkurat slik som du er!